Vertaling van vrijdagspreek in Moskee Badr gemaakt door Said Amrani.
Wel of niet elkaar zien voor het huwelijk?
Moslims schijnen ervan te houden enigszins ver te gaan wanneer het om hun geloof gaat.
In plaats van het volgen van de middenweg, de aanbevolen weg.
Dit geldt vooral voor het huwelijk. De Islam staat het aanstaande echtgenoten toe elkaar eenmaal te ontmoeten voor een formeel gesprek in het bijzijn van een mahram van de vrouw. Een van de metgezellen benaderde de Profeet صلى الله عليه و سلم eens en maakte hem zijn voornemen met een van de meisjes van de Ansar van Medina te trouwen bekend. De Profeet صلى الله عليه و سلم adviseerde hem naar haar te kijken hij zei dat sommige Ansar vrouwen erom bekend stonden dat er met hun ogen iets niet in orde was.1 Volgens een andere overlevering gaf de Profeet صلى الله عليه و سلم zijn metgezellen het advies hun toekomstige partner aan te kijken, omdat dit liefde in hun hart kan doen ontstaan.
Veel moslims echter gebruiken de hadith die het paar toestemming verleent elkaar te mogen zien, om een stijgend aantal informele ontmoetingen toe te staan. Elkaar het hof maken is in de Islam niet toegestaan en alle informatie die het paar over elkaar wil hebben moet via vrienden of familieleden worden ingewonnen. De Profeet صلى الله عليه و سلم heeft het verboden dat mannen en vrouwen die niet mahram (nauw aan elkaar verwant) zijn in afzondering bij elkaar zijn, met zijn uitspraak: ”Altijd wanneer een man in afzondering bij een vrouw is, komt er stiekem een derde bij en dat is Sheitaan.”2 Een paar dat van plan is samen te trouwen valt niet onder de categorie mahram.
Het huwelijksaanzoek (khitba)
Khitba betekent een huwelijksaanzoek. Wanneer een man die in het huwelijk wenst te treden, zich van een vrouw overtuigd heeft, doet hij een huwelijksaanzoek. Dit aanzoek doet hij of aan de bewuste vrouw, of aan haar ouders of haar voogden. Echter, wanneer een man een huwelijksaanzoek aan een vrouw heeft gedaan, is het anderen verboden om de hand van dezelfde vrouw te vragen totdat de eerste aanzoeker van de zaak heeft afgezien of afgewezen is. Een vrouw kan ook een huwelijksaanzoek aan een man doen, of een man kan tot het huwelijk van zijn dochter of zuster bij een man aanzoeken, maar doorgaans doet de man het aanzoek. Wanneer het huwelijksaanzoek aanvaard is, wordt het een verloving. Een verloving is geen bindende overeenkomst, maar een belofte en het is de plicht van iedere moslim zijn beloften zo goed mogelijk na te komen. Een verloving is uiteraard geen vrijstelling voor de vrouw en man om elkaar vrijelijk te kunnen ontmoeten. Immers, er staat nog niets zwart op wit, ze hebben alleen hun woord gegeven. Ze blijven vreemden voor elkaar tot ze de akte hebben ondertekend en het officieel wordt.
De voorwaarden van het huwelijk
De huwelijksvoltrekking is in de Islam een eenvoudige zaak die alleen vereist dat aan de volgende vier voorwaarden is voldaan:
- Zowel bruid als bruidegom moeten met het huwelijk instemmen. Het huwelijkscontract wordt gesloten met wederzijdse instemming, uitgesproken door beide partijen, de man en de vrouw, in het bijzijn van getuigen. Deze wederzijdse instemming wordt in de jurisprudentie formeel idjab en qaboel genoemd. Idjab betekent bevestiging of verklaring en qaboel betekent aanneming of toestemming. Elke verklaring die de bedoeling van beide partijen in duidelijke bewoordingen uitdrukt, is voldoende.
- De voogd van de bruid moet met het huwelijk instemmen. De toestemming van de voogd van de bruid is een wezenlijk onderdeel van het islamitisch huwelijkscontract. De Profeet صلى الله عليه و سلم zei: ”Zonder de toestemming van haar voogd, is het huwelijk van een vrouw ongeldig.”3 De voogd van de bruid moet een man zijn die de volwassen leeftijd heeft bereikt zoals haar vader, grootvader, oom of zelfs haar zoon als ze hertrouwt. En wanneer zij geen voogd heeft, kan het islamitisch bestuur van een land zijn plaats innemen. In een niet-islamitisch land kan deze rol worden vervuld door een gezaghebbend persoon zoals bijvoorbeeld een imaam. Tegenwoordig komt het vaak voor dat jongeren en hun ouders er een heel uiteenlopende mening op na houden over geschikte huwelijkskandidaten. Soms dwingen de ouders hun dochters de keus ook af, ondanks duidelijk gebrek aan overeenstemming tussen de twee partners. Moslima’s die in deze omstandigheden zijn verzeild geraakt, moeten zich realiseren dat ze het volle recht hebben om iedere kandidaat die hun voogd voorstelt, af te wijzen, maar dit moet gebeuren omdat er werkelijk iets ontbreekt en niet om zomaar tegen de mening van de ouders in te gaan. Het volgende voorval geeft van dit recht een duidelijk voorbeeld: Khansa bint Khizam, een jonge vrouw, kwam op een dag bij de Profeet صلى الله عليه و سلم met de aanklacht dat haar vader haar wilde dwingen met haar neef te trouwen. De Profeet صلى الله عليه و سلم zei haar dat zij het recht had haar vaders keus naast zich neer te leggen, maar Khansa antwoordde: ”Ik ben het eens met mijn vaders keuze. Ik wilde de mensen alleen maar laten weten dat onze voogden niet het recht hebben ons te dwingen met iemand te trouwen.”4
- Er moeten twee getuigen aanwezig zijn.
- Er moet een overeenkomst bestaan over de hoogte van de (mahr) bruidsschat. De mahr (huwelijksgeschenk) is een cadeau dat de echtgenoot zijn nieuwe vrouw bij het huwelijk geeft. Het huwelijksgeschenk moet worden vastgesteld in overeenstemming met de financiele draagkracht van het paar en wordt opgenomen in het huwelijkscontract. De Profeet صلى الله عليه و سلم gaf altijd het advies een klein huwelijksgeschenk te geven met de woorden: ”Hoe minder er in een huwelijk wordt uitgegeven, des te gelukkiger het is.”5 ‘Uitgeven’ in deze hadith slaat op het huwelijksgeschenk dat de vorm van contant geld, sieraden of andere waardevolle artikelen kan aannemen. De neiging die er tegenwoordig bestaat om kolossale bedragen als huwelijksgeschenk overeen te komen om indruk te maken op de mensen, ondanks het feit dat het de bruidegom veel pijn en moeite zal kosten om het bedrag bij elkaar te krijgen, is vooral een teken van de obsessie die mensen hebben voor rijkdom en uiterlijk vertoon, een obsessie die niet moet worden aangemoedigd.
Het huwelijk wordt gewoonlijk voltrokken door een qadi of een imaam.
De aanleidingen tot zina
Tabaruj en as Sufur
In de Koran vinden we vele verzen waarin de vrouw wordt bevolen een hijaab te dragen. Met een hijaab wordt de juiste kleding bedoeld en niet de hoofddoek. Met de juiste kleding wordt bedoeld wijd, ondoorzichtig, zonder versierselen en ongeparfumeerd. De vrouw die zich niet houdt aan deze kledingvoorschriften, zorgt er voor dat mannen naar haar kijken en zich met haar bezig houden wat weer tot al/fitna zal leiden.
Nadhar wa tikraar an/nadhar
Het blijven kijken naar een vrouw is een van de aanleidingen naar zina. Allaah heeft de mannen en vrouwen daarom gevraagd om hun blikken neer te slaan. Ook is het zo dat de Profeet/ salla Allaahu alayhi wa sallam/ heeft gezegd dat de ogen ook zina kunnen plegen. Een moslim moet leren de blikken neer te slaan. Allaah zegt:
”En zeg tegen de gelovige vrouwen dat zij van hun blikken neerslaan en over hun geslachtsorganen waken en hun sier niet tonen, behalve wat daarvan zichtbaar is. En zij moeten hun sluiers over hun boezems dragen en hun schoonheid niet openlijk tonen.” an-Noer 31
Het schudden van de handen
De Profeet /salla Allaahu alayhi wa sallam/ heeft nooit in zijn leven de hand van een vrouw geschud die niet halal voor hem was. Dit soort lichamelijk contact kan namelijk leiden tot zina.
Khalwa en ikhtilaat
De Profeet/ salla Allaahu alayhi wa sallam/ heeft duidelijk gemaakt dat het alleen zitten van een vrouw en een man die geen mahram voor elkaar zijn, kan leiden tot zina, omdat de Shaytaan altijd als derde persoon aanwezig zal zijn en hun zal verleiden tot zaken die verboden zijn.
Een vrouw moet ervoor waken dat ze zich op de juiste manier kleedt als ze zich in een gemengde ruimte bevindt met mannen. Een vrouw die zich op een uitdagende manier kleedt en zich mengt in een ruimte met mannen, zal zorgen voor fitna.